Nakuha ko na sa wakas ang aking unang sweldo nu'ng isang linggo. Yes! Woohoo!
Hindi naman kalakihan ang nakuha ko. Siguro pwede na 'kong makabili ng isang Adidas bag sa halagang iyon. O kaya isang sako ng Corn Bits ('yung spicy hot apoy flavor kasi masarap). Hindi siya 'yung halaga na tipong makakapag-around the world ako. O kaya makakabili ng house and lot sa Wack-wack. Pero pakiramdam ko, sa halagang nakuha ko, para akong nakahiga sa pera. Para akong nanalo sa lotto. Para akong nakapag-asawa ng pulitiko. Sa tanang buhay ko kasi, ngayon lang ako nakahawak ng ganoong halaga ng pera, pera na masasabi kong akin. Akin. AKIN!
Sa unang sweldong nakuha ko, balak kong bumili ng mga damit sa Forever 21. O kaya bumili ng mamahaling makeup sa Rustan's. O bumili ng mga librong matagal ko nang gustong bilhin. O mag-eat-all-you-can sa Matsuri o Yakimix. O kumain sa Bizu. O uminom ng roasted milk tea sa Happy Lemon. O mamasyal at bumili ng kung anu-ano sa Mercato Centrale. O bumili ng 2NE1 ticket para sa concert nila sa June 4.
Pero habang tumatagal, habang nag-iisip ako ng pwedeng pagkagastusan gamit ang sarili kong pera galing sa pag-i-intern ko, tila lalo akong tinatamad gumastos. Parang ayoko nang gastusin ang pera ko. Pinaghirapan ko ang kinita ko, tapos isang tapak lang sa mall o sa restawran, ubos agad ito. Habang nililista ko ang aking mga luho, napag-isip-isip kong mahirap nga talagang kumita ng pera. Pero mas mahirap kumita ng pera AT gastusin ito sa mga luho pagkatapos.
Sana bigyan ako ng raise.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento